Dag in dag uit neem ik afscheid van mensen en hoop ik, dat ik ze ooit nog een keer terug zie. Of in de slaapfabriek of gewoon spontaan op een heel ander moment. Waar ik maar niet aan kan wennen is het definitief afscheid nemen van mensen…
Ik weet, (rationeel) naarmate je ouder wordt, dat dit steeds vaker voorkomt, maar mijn gevoel (emotioneel) kan hier nog steeds niet aan wennen. Ik ben nog steeds op zoek naar dat stofje wat me kan helpen om het wat draaglijker te maken. Inmiddels heb ik het helaas al een aantal keer moeten meemaken, van mijn beide ouders tot mensen die veraf van me staan, van jonge kinderen tot mensen op leeftijd, van heel plotseling of na een langdurig ziektebeeld… Als ik zeg het went nooit, (mag ik dat zo zeggen?), dan denk ik dat ik daarin niet de enige ben.
Zo ook weer vandaag. Ik had het vrijdag al vernomen en na het lezen van de rouwadvertentie van vandaag wordt dit nog eens keihard bevestigd. Na een hele intensieve strijd tegen deze rotziekte, ik heb erg echt geen ander woord meer voor, heeft ook zij deze strijd weer verloren…. We schelen maar een paar jaar… Het is soms zo verdrietig en oneerlijk. Aanstaande woensdag neem ik met vele anderen, definitief afscheid en is het zoals het in de krant staat, echt game over….
Definitief afscheid nemen; het went nooit!