Tijdens de warmste dagen in augustus had de organisatie van ons jaarlijkse fietsuitje gekozen voor De Slaapfabriek. We fietsen al zo’n 35 jaar met 10 dames, oorspronkelijk allemaal woonachtig in de buurt van Venlo. Inmiddels is (bijna) iedereen de 70 gepasseerd.
Na hartelijk verwelkomd te zijn door gastvrouw Marjo gaan we op de fiets, het merendeel van ons inmiddels met ‘ondersteuning’, eufemistisch uitgedrukt, de diehards trappen zelf. Marjo stuurt nog snel een email met de gebruiksaanwijzing voor de e-bikes door. ‘Je weet tenslotte maar nooit met die vrouwen….’
En inderdaad, na enkele kilometers moet de handleiding al gedownload worden omdat een van de dames vond dat ze te hard moest trappen. Het euvel was snel verholpen.
Na een heerlijke fietstocht in de prachtige omgeving, en weer een overheerlijke picknick – een traditie sinds we zo’n 35 jaar geleden met dit uitje begonnen – komen we rond half zeven terug in De Slaapfabriek. Ondanks de 35 graden op de thermometer is onze kamer heerlijk koel. Na het avondeten bij de Hangar buiten op het terras, en aansluitend een welverdiende nachtrust, zou je denken:
dit uitje kan niet meer stuk. Maar niets bleek minder waar…..
De volgende morgen na het ontbijt ontstond er enige paniek. Een van de meisjes was haar fietssleutel kwijt. “Nee, hij zit niet op de fiets, dat heb ik gecheckt. Ik weet zeker dat ie op de vensterbank lag gisteravond. Nee, ik heb mijn tas 3 keer ondersteboven gekeerd. Zou die dan wellicht in het restaurant zijn blijven liggen”?
Gastvrouw Marjo blijft uiterst relaxed, kijkt onder het bed, keert de matrassen om, belt met het restaurant, maar de fietssleutel blijft zoek……totdat de bewuste dame nogmaals naar het fietsenhok gaat, waar haar fiets moederziel alleen staat en…..de sleutel gewoon in het slot steekt. Hoe dom kun je zijn…..
Na wederom een prachtige maar snikhete fietstocht komen we rond vijf uur terug bij De Slaapfabriek. Marjo had alweer een mail gestuurd omdat iemand zijn kleding niet van zijn kamer had meegenomen bij het uitchecken, maar vooruit….
We nemen afscheid van Marjo en staan op het punt van vertrek, maar ‘je weet het maar nooit met die vrouwen’… Een van de dames blijkt haar handtas kwijt te zijn, met haar telefoon en wat erger is, de autosleutels erin. Wederom paniek, waar kan dat ding gebleven zijn. Gepikt? Nee, dat geloven we niet. Achtergebleven in het lunchcafé? Nee, blijkt niet het geval. Uiteindelijk zegt iemand: “je wilde toch jam kopen bij de boer een paar kilometer terug?” Een schot in de roos. Tussen de potten jam en ander lekkers stond de handtas….Wat een opluchting.
Was het de leeftijd of het warme weer? We houden het maar op het laatste maar saai was ons verblijf bij De Slaapfabriek allerminst.